Blog 2

Vandaag gaat alle eer naar mijn moeder. 81 is ze vandaag geworden. Iedereen weet dat ik een echt papa's kind was. (Maar helaas moeten we hem al 11 maanden missen). Mijn moeder wist dat natuurlijk ook, maar altijd was die ruimte er. Nooit was het een probleem want mijn moeder wist en weet natuurlijk ook dat ik vreselijk veel van haar houd. Dat is natuurlijk ook die onlosmakelijk navelstreng. Altijd was daar haar grote moederhart die van ons hield en houdt want dat doet ze gelukkig nog steeds, tot haar laatste ademtocht vermoed ik zo.

Vandaag was weer een bijzondere dag. Mijn lieve moeder is vandaag 81 geworden, dankbaar voor haar leven die ze samen met ons allemaal deelt hebben we het gevierd. Door deze Corona tijd hebben we met een deel van het gezin het gister al gevierd. (De rest kwam vandaag en zoals altijd zou ik voor de koffie en de taart zorgen). Met heerlijke taart, bloemen en kado's natuurlijk. Vanochtend ben ik naar haar toe gegaan en hebben we koffie gedronken en het gezellig gehad.

Maar toch was er ook een groot gemis, en willen we daar ook niet aan voorbij gaan. Het gemis van die ene belangrijke, wat zeg ik, van de belangrijkste man in haar leven en voor mij was het natuurlijk die enorme belangrijke man in mijn leven, die toen ik net geboren was en mijn moeder vocht voor haar leven, met mij in zijn armen tegen mij sprak en mij stil kreeg van het huilen. Altijd heb ik ontzag voor hem gehad en was onze liefde voor elkaar onvoorwaardelijk. (Ik gun iedereen zo'n band met zijn vader en ik weet ook als het er niet is wat een gemis het is).Mijn hele leven lang was hij mijn allesie zou ik bijna zeggen. Misschien klinkt het voor anderen wat overdreven maar onze band was heel sterk.

Maar goed ik dwaal af. Mijn moeder, vandaag 81 en dat hebben we gevierd. Vanmiddag zat ik bij haar samen met mijn 3 kinderen en ik genoot, maar zij ook. We kletsten wat af met elkaar over vroeger, wat we allemaal deden en het was heel gezelig. Ze kreeg van die schatten hele mooie bossen bloemen en natuurlijk boekenbonnen. Je maakt mijn moeder niet gelukkiger dan met een boek, dus kan ze zelf lekker shoppen wanneer het straks weer kan, of misschien ben ik wel de pineut en word ik erop uitgestuurd om weer mooie boeken te zoeken. ( dat vind ik nooit een probleem hoor😘). Mam, ik neem zo nog even een wijntje op jouw nieuwe levensjaar.

Ik ben supertrots op jou, dat je deze periode zonder de liefde en liefste van de wereld je zo staande houdt. En weten we ook dat het gemis er is, maar ben je nog steeds onze gezellige, lieve, vrolijke, moeder met een gat in haar hart. Maar oh wat mogen we blij en dankbaar zijn voor zoveel mooie fijne herinneringen die we met elkaar hebben gemaakt.

Mam, ik houd van je, en we gaan na deze ellendige tijd van Corona straks gewoon weer gezellig shoppen, lunchen en kletsen. M

Blog 1

Als ik op de bank zit, zit ik vol inspiratie. Maar met op de bank blijven zitten kom je natuurlijk niet zo ver in het leven. Door te gaan doen, kun je stap voor stap je plannen uitwerken. In dit geval is het een moeilijke stap voor mij persoonlijk. Ik hik er al maanden tegenaan. Zaterdag 16 mei zou mijn vader 90 zijn geworden. Normaal vierden wij zijn verjaardag uitgebreid. Zo dankbaar dat we hem nog hadden. Hij deed dat meer voor ons en tuurlijk was hij blij dat hij weer een jaartje ouder mocht worden. En met die jaren namen zijn krachten af en werd het hem gauw te veel, al die aandacht en al die visite over de vloer.

Geen Groenbos is zo oud geworden als hij. En vorig jaar juli werd mijn nachtmerrie werkelijkheid. Een bacteriële infectie werd hem fataal. Ik hoef niet over alles in detail te treden maar het was een bijzonder afscheid. Het was ook mooi en sereen. In het bijzijn van de halve familie is hij uit ons midden weggegleden. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat dit zo ongeveer het ergste is wat mij kon overkomen.

Ik was een echt vaderskind. Mijn vader was mijn alles.  En nu moest ik ineens zonder hem. Ik dacht het niet te kunnen, maar nu blijkt na tien maanden, dat ik het wel kan, met hulp wel te verstaan maar het gaat. Het gemis is enorm, maar ik merk ook dat het fijn is dat ik zoveel mooie fijne herinneringen heb. Dat is ook iets om dankbaar voor te zijn. 

Toen we de begrafenis moesten regelen, want er komt heel wat op je af in die week, niet normaal, je leeft in een rollar coaster, wilde ik graag een speech houden. Omdat er veel mensen wat wilde zeggen, hadden we maar vijf minuten per persoon om wat te zeggen. Naar mijn idee heb ik mijn vader zwaar te kort gedaan. Volgens mijn kinderen was het goed, maar het blijft maar aan mij knagen. -Ik had dit willen zeggen-, Ik had meer mijn liefde voor hem willen uitspreken of meer leuke en grappige anekdotes willen vertellen, maar de tijd en de tijdsdruk hield mij tegen. -Gelukkig hadden mijn meiden een geweldige leuke speech. Waarin ze konden vertellen hoe leuk hun opa was-. Tuurlijk had ik het op papier gezet, maar in de dagen voor de begrafenis kwam het er blijkbaar gewoon niet goed genoeg uit.

Ik heb het natuurlijk ook met mijn moeder besproken, -zij had trouwens een top speech-, als weduwe, niet normaal, zij kan dat zo goed. Ik vind het jammer om deze kans gemist te hebben, mijn vader was echt een fijn, lief, goed mens. Hij heeft mij als kind enorm veel gegeven. Zijn onvoorwaardelijke liefde,  was één van die belangrijke peilers.

Uiteraard heb ik dit met mijn moeder besproken, of ik over hem mocht schrijven in mijn blogs. Tuurlijk mocht ik dat. Ik wil iedereen laten weten wat een fijn, lief en integer mens hij was. 

Zaterdag komen we dus op gepaste wijze bij elkaar, -Coronaproef- en zullen we hem gedenken. 

Later zal ik meer vertellen over mijn lieve vader.

Het gaat jullie goed...

M